Obszar czasoprzestrzeni, którego z uwagi na wpływ grawitacji, nic (łącznie ze światłem) nie może opuścić.
Zgodnie z ogólną teorią względności, do jej powstania niezbędne jest nagromadzenie dostatecznie dużej masy w odpowiednio małej objętości.
Czarną dziurę otacza matematycznie zdefiniowana powierzchnia nazywana horyzontem zdarzeń, która wyznacza granicę bez powrotu.
Nazywa się ją „czarną”, ponieważ pochłania całkowicie światło trafiające w horyzont, nie odbijając niczego, zupełnie jak ciało doskonale
czarne w termodynamice.
Mechanika kwantowa przewiduje, że czarne dziury emitują promieniowanie jak ciało doskonale czarne o niezerowej temperaturze.
Temperatura ta jest odwrotnie proporcjonalna do masy czarnej dziury, co sprawia, że bardzo trudno je zaobserwować w wypadku czarnych
dziur o masie gwiazdowej bądź większych.
Kwazar
(Z ang. quasar – quasi-stellar radio source lub też QSO – quasi-stellar object, dosłownie „obiekt gwiazdopodobny emitujący fale radiowe”) –
zwarte źródło ciągłego promieniowania elektromagnetycznego o ogromnej mocy, pozornie przypominające gwiazdę.
W rzeczywistości jest to rodzaj aktywnej galaktyki.
Pulsar
(Od pulse z ang. pulsować i -ar jak w quasar – "quasi-stellar radio source" lub też "QSO" – "quasi-stellar object",
dosłownie "obiekt gwiazdopodobny emitujący fale radiowe") to wysoce zmagnetyzowana, rotująca gwiazda neutronowa (lub biały karzeł),
która emituje wiązkę promieniowania elektromagnetycznego.
Promieniowanie to może być obserwowane tylko, gdy wiązka emisyjna skierowana jest w stronę Ziemi
(tak jak latarnia, która jest widoczna tylko, gdy jej światło jest skierowane w stronę obserwującego) i
jest odpowiedzialne za pulsujące pojawianie się emisji.
Gwiazdy neutronowe charakteryzują się bardzo dużą gęstością i krótkimi, regularnymi okresami obrotu.
Kreuje to bardzo precyzyjne interwały pomiędzy pulsacjami, które trwają od kilku milisekund do kilku sekund dla każdego pulsara.
Uważa się, że Pulsary mogą być jednym ze źródeł promieni kosmicznych o bardzo wysokiej energii.
Magnetar
Obiekt zwarty (gwiazda neutronowa lub hipotetyczna gwiazda kwarkowa), posiadający bardzo silne pole magnetyczne, B>1010 T (1014 Gs),
emitujący w sposób regularny (pulsy) lub nieregularny (błyski) promieniowanie gamma oraz promieniowanie rentgenowskie.
Model magnetara został zaproponowany przez Roberta Duncana i Christophera Thompsona w roku 1992.
Uważa się, że magnetary manifestują swoje istnienie jako powtarzalne źródła miękkich promieni gamma
(ang. Soft Gamma Repeaters, SGR) lub anomalne pulsary rentgenowskie (ang. Anomalous X-ray Pulsars, AXP).
Obecnie (marzec 2016) znane są 23 potwierdzone takie obiekty oraz 6 kandydatów.
Okresy obrotu magnetarów mieszczą się w przedziale od dwóch do dwunastu sekund, są zatem, w porównaniu do całej populacji pulsarów,
obiektami wolnorotującymi.
Powolna rotacja jest spowodowana oddziaływaniem silnego pola magnetycznego z otoczeniem; wśród gwiazd neutronowych, u których można
zmierzyć okres i jego zmianę w czasie, magnetary wykazują największe zmiany (wydłużanie) okresu.
